2.7

SOUND TRACK

🌑     🌒      🌓      🌔      🌕      🌖      🌗      🌘      🌑

Podciągnęłam się na łokciach i mrużąc powieki od słońca, które padało na moją twarz, spojrzałam w stronę Jimina. Jego czarne włosy wystawały spod białej kołdry, a stopy wystawały poza krawędź łóżka. Uśmiechnęłam się pod nosem i robiąc daszek z dłoni, spojrzałam w stronę Taehyunga. Jego kołdra leżała na podłodze, twarz była zakryta poduszką, a jego dłonie ułożyły się wzdłuż ciała. Odrzucając kołdrę na bok, wstałam z łóżka, zabrałam telefon, który leżał obok łóżka i zeszłam na dół. Słysząc ciche stukanie w kuchni, stanęłam w korytarzu i trzymając się futryny, zajrzałam do środka. Yoongi opierał się o wyspę kuchenną, wyglądając przez okno. Mój wzrok mimowolnie powędrował na zegar, który znajdował się nad stołem. Mijała siódma trzydzieści dwie, a on już krzątał się po kuchni. Przewracając oczami, wpatrzyłam się w jego miętowe włosy, próbując przypomnieć sobie kiedy je przefarbował.

- Wiem, że mi się przyglądasz. - powiedział cicho i odwrócił głowę w moją stronę, ukazując sine usta.

- Przepraszam. - przyznałam i weszłam do kuchni.

- Nie masz za co. - odwrócił się, zalał kubek gorącą wodą i ustawił go na wyspie. - Proszę.

- Co to? - zdziwiłam się, podchodząc do niego i wpatrując się w kubek, przysunęłam go do siebie.

- Woda z miodem i sokiem z cytryny. - zatrzymał się, biorąc drugi kubek dla siebie. - Zawsze pomaga mi kiedy mam zły humor.

- Przepraszam Yoongi, ale dzień dopiero się zaczął. - zauważyłam. Chłopak obdarował mnie uśmiechem.

- Już sam widok kogoś o poranku może przyprawić cię o mdłości. - upił łyk gorącego napoju.

- To przeze mnie? - zaczęłam szukać winnego jego zachowania. Pomimo słów, które wypowiadał, wydawał być się nad wyraz cierpliwy i spokojny.

- Zapewne wiesz co wczoraj wydarzyło się na imprezie. - przyznał, upijając kolejny łyk. - Więc chyba nie muszę Ci już niczego tłumaczyć.

- Jeongguk za dużo wypił. - przyznałam, robiąc to samo co chłopak.

- Jesteście przyjaciółmi więc próbujesz go wytłumaczyć, to zrozumiałe. - pokręcił głową. - Zrozum też, że jest dorosły i powinien ponosić konsekwencje swoich czynów.

- Stanął w obronie dziewczyny. - stwierdziłam, nie wiedząc co więcej mogę powiedzieć.

- Nie stanął w jej obronie. - zaprzeczył Yoongi. Spotykając mój pytający wzrok, kontynuował. - Za wszelką cenę chciał pokazać swoją siłę.

- A Eunji?

- Ta dziewczyna to same kłopoty. - odstawił kubek do zlewu.

- Sytuacja z Taehyungiem to też jej sprawka. - powiedziałam pod nosem. Yoongi zmarszczył czoło. - Całowali się, dlatego wczoraj byłam taka wściekła.

- Hoseokowi też wyznała miłość. - przyznał i wzruszył ramionami. - Namjoona też owinęła sobie wokół najmniejszego paluszka.

- Myślisz, że reszta też za nią pójdzie? - zmartwiłam się.

- Nie są tak głupi i podatni na jej urok. - powiedział z powagą.

- Nie wątpię w ich intelekt, wątpię w oczy i uszy. - upiłam łyk stygnącego napoju, spoglądając na Yoongiego.

- Jeśli sami na to pozwolą, nie mam zamiaru im pomagać. - chłopak najwyraźniej się zdenerwował. - Nie zabieram Ci więcej czasu, trzymaj się Soohe i nie daj sprowokować się tej idiotce, bo jesteś na to zbyt inteligentna.

- Dzięki. - powiedziałam cicho i odprowadzając chłopaka wzrokiem, spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Nagły sygnał połączenia, sprawił, że podskoczyłam nerwowo. Odebrałam telefon i przyłożyłam go sobie do ucha.

- Cześć mamo. - powiedziałam wesoło.

- Witaj skarbie. - zawtórowała mi. - Miałam nadzieję, że odbierzesz, bo mam Ci coś ważnego do przekazania.

- Stało się coś? - zdziwiłam się.

- Jakiś czas temu dzwoniła do mnie ciocia Ahsung i poprosiła o przysługę.

- Chodzi o Myungsoo? - spytałam z uśmiechem.

- Tak, mogłabyś jutro z nią o tym porozmawiać?

- Oczywiście. - przytaknęłam. - O której mogę się jej spodziewać?

- Wydaje mi się, że będzie jutro około godziny ósmej. - przyznała mama.

- Wylatuje gdzieś, że będzie potrzebować pomocy?

- Ma spotkania z firmami jubilerskimi, będzie bardzo zajęta. - powiedziała. - Wiesz jaka jest twoja ciocia, gdybym nie zadzwoniła, nigdy nie poprosiłaby o pomoc.

- Rozumiem mamo. - przytaknęłam - Kiedy wracasz do Seulu?

- Już niedługo. - powiedziała. - Pozdrów wszystkich i ucałuj ode mnie ciocię.

- Dobrze, pa mamo. - rozłączyłam się i idąc w ślady chłopaka, odstawiłam kubek do zlewu, śpiesząc się do pokoju. Weszłam cicho do środka, zabrałam ubrania z plecaka i schowałam się w łazience. Przebrałam się i wróciłam do pokoju. Jimin przeciągnął się i podciągnął się na ramionach, przecierając wnętrzem dłoni oczy.

- Dzień dobry. - powiedziałam szeptem i odwracając się w stronę drzwi, zobaczyłam w nich Hoseoka. Brunet trzymał się framugi i kołysząc się z prawej na lewą, próbował ustać na nogach. Upchałam szybko ubrania w plecaku, podeszłam do chłopaka i opierając jego ramię na swoich barkach, pomogłam dojść mu do swojego łóżka. Kiedy chłopak opadł na białą pościel, westchnął głośno i zasłonił usta dłonią.

- Dużo wczoraj wypiłem? - zapytał zachrypniętym głosem.

- Na miejscu Jina, zamknąłbym cię w pokoju na tydzień. - powiedział Jimin zza moich pleców, nadal nie wychodząc z łóżka. - Doprowadź się do porządku hyung, bo nie mogę na ciebie patrzeć. - burknął wściekle i wyszedł z pokoju, budząc przy tym Taehyunga.

- Jesteście na mnie źli, że tyle wypiłem? - wybełkotał Hoseok.

- Nie mogę mówić za wszystkich Hoseok. - przyznałam. - Weź prysznic i zejdź coś zjeść.

- Myślisz, że chcą mnie teraz widzieć? - spytał. Najwyraźniej wziął do siebie mocne słowa Jimina.

- Musisz się lepiej poczuć i dla własnego dobra coś zjeść. - powiedziałam, czując dłoń Taehyunga na ramieniu.

- Soohe ma rację hyung. - przyznał cicho. - Wykąp się, zjedz i możesz wrócić do łóżka.

- Dobrze. - przytaknął i usiadł na łóżku, przeczesując włosy dłonią. - Chyba zwymiotuję.

- Chodź, pomogę Ci. - przyznał Taehyung, biorąc go pod ramię i prowadząc do łazienki.

- Spotkamy się na dole. - powiedziałam i wyszłam z pokoju, idąc w stronę Seokjina, który wychodził z pokoju Jeongguka.

- I co z nim? - spytałam bruneta. Ten pokiwał głową i poprawił szlafrok.

- Jestem na nich wściekły. - przyznał. - Ale nie mogę patrzeć jak się męczą.

- Pomóc Ci w czymś? - spytałam

- Porozmawiaj z nim, bo ja nie mam na niego siły. - westchnął. - Nie wiem jak przemówić mu do głowy.

- Spróbuję Ci pomóc.

- Dziękuję Soohe, z nieba mi spadasz. - uniósł kąciki ust w krzywym uśmiechu. - Przygotuje nam coś do jedzenia, będę czekał. - minął mnie, a ja czym prędzej weszłam do pokoju najmłodszego. Świeży powiew porannego wiatru uderzył we mnie przy wejściu. Szukając wzrokiem bruneta, zlokalizowałam go na swoim łóżku.

- Wyjdź kimkolwiek jesteś. - burknął i zakrył twarz kołdrą.

- Jeongguk, ktoś w końcu musi z tobą porozmawiać. - powiedziałam, zamykając za sobą drzwi, które lekko trzasnęły.

- Na pewno nie będziesz to ty. - jego szklisty wzrok spotkał się z moim.

- Bo nie chcesz wysłuchać tego co mam Ci do powiedzenia, czy po prostu boisz się, że usłyszysz prawdę? - spytałam pewnie, siadając na fotelu obok biurka.

- Jesteś bezczelna. - prychnął, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Powinnam zarzucić Ci to samo. - przyznałam. - Uderzyłeś jednego ze swoich starszych braci.

- Szarpał Eunji. - powiedział, zrzucając kołdrę na podłogę.

- I pozwoliłeś sobie na danie Yoongiemu w twarz? - podniosłam głos. - Jesteś nieodpowiedzialny i głupi.

- Jakim prawem zarzucasz mi nieodpowiedzialność? - krzyknął. - Przypominam, że sama wyjechałaś bez słowa.

- To było Ci na rękę, prawda? - zacisnęłam dłonie w pięści.

- O czym ty gadasz? - podniósł się z łóżka i stanął obok niego.

- Widzę jak się zachowujesz Jeongguk, czas wziąć się w garść. - powiedziałam, robiąc to samo. - Pozwoliłeś żeby poróżniła was dziewczyna. - pokręciłam głową z niedowierzaniem.

- Jestem kretynem, to chciałaś usłyszeć?! - krzyknął, stając na przeciwko mnie.

- Pogubiłeś się Jeongguk. - odwróciłam wzrok i odeszłam do wyjścia. - Zastanów się nad tym co robisz. - próbowałam się uspokoić. - Nikt nie będzie usprawiedliwiał twojego zachowania bo nie jesteś już dzieckiem. - przerwałam, widząc wściekłą minę chłopaka. - Najwyższy czas wziąć się w garść. - wyszłam z pokoju i nie dając mu kolejnej szansy na wytłumaczenie, zeszłam na dół, gdzie Taehyung, Seokjin i Hoseok jedli skromne śniadanie.

- Wszystko dobrze? Zbladłaś. - Taehyung ustąpił mi miejsca i pomógł Hoseokowi sprzątnąć po sobie.

- Wszystko w jak najlepszym porządku. - uśmiechnęłam się do niego. - Jak się czujesz Hoseok?

- Jest lepiej. - przytaknął, brzmiąc jak człowiek. - Nadal kręci mi się w głowie dlatego pójdę się położyć.

- Tak będzie lepiej. Wypoczniesz. - przyznałam. Taehyung ustał przy wyspie na środku kuchni i odprowadził Hoseoka na górę.

- Jutro mamy pierwszą sesję zdjęciową. - przyznał Seokjin po chwili.

- Udało Ci się coś załatwić, na prawdę? - ucieszyłam się.

- Jeśli będą w takim stanie, nic z tego nie będzie. - potarł skronie.

- Mówiłeś im już o tym?

- Powiem im dopiero wieczorem, chcę żeby wypoczęli, mieli trochę czasu dla siebie i wyglądali przyzwoicie.

- Uda wam się, nie zadręczaj się tym. - powiedziałam pocieszająco.

- Soohe, nasz lider leży pijany w swoim pokoju. - westchnął.

- Seokjin, dacie radę, ja w was wierzę. - przyznałam. - Wyjdziecie na prostą, znajdziecie sponsorów i w końcu uda wam się zadebiutować.

- Mam nadzieję. - zdobył się na słaby uśmiech. - Liczę na Ciebie.

- Będę na pewno. - odwzajemniłam jego uśmiech.

- Zostawię Ci adres na biurku. - przyznał. - Do zobaczenia. - bez tłumaczenia wyszedł z kuchni, zostawiając mnie samą z myślami, które nie dawały mi spokoju.

*następnego dnia; ranek*

Usłyszałam budzik w telefonie komórkowym. Otworzyłam oczy i wyłączając denerwujący dźwięk, rozejrzałam się po pokoju. Cisza i pustka, które tam panowały w pierwszym momencie wywołały u mnie niepokój. Przypominając sobie jednak o słowach Seokjina, odsunęłam kołdrę, jednocześnie zabierając ubrania. które przygotowałam sobie poprzedniego wieczoru i weszłam do łazienki. Związałam włosy w kucyk i wciągając na ramiona czarną bluzę, przetarłam powieki. Odłożyłam piżamę pod poduszkę, schowałam telefon do kieszeni i chwytając małą wizytówkę, która leżała na biurku, zbiegłam na dół. Zamknęłam dom dodatkowym kluczem i wsunęłam go do kieszeni gdzie znajdowała się moja komórka. Skierowałam się w dobrze mi znaną stronę i spiesząc się z każdym krokiem, stanęłam w końcu na podwórku mojego rodzinnego domu. Słysząc za plecami warkot sportowego silnika, odwróciłam się z uśmiechem na twarzy. Elegancka, średniego wzrostu blondynka wysiadła z czerwonej 911 i przywitała mnie śnieżnobiałym uśmiechem.

- Cześć ciociu. - przywitałam ją.

- Witaj Soohe, kochanie. - przytuliła mnie i biorąc za rękę, zaprowadziła mnie do samochodu. - Muszę prosić cię o przysługę. - spojrzała w stronę podjazdu. Czarny Jeep stanął wzdłuż chodnika, czekając na właścicielkę. Ciocia szybko wręczyła mi kluczyki i wskazała na samochód. - Zajmuj się nim, proszę. Kocham cię. - pomachała mi i w pośpiechu wsiadła do samochodu, który czekał za bramą. Spojrzałam zmieszana w stronę samochodu i lekko poddenerwowana, zdążyłam do niego wsiąść.

- Jedziemy maleńki. - spojrzałam w stronę fotela, poklepałam kierownicę i sprawdzając adres miejsca, w której miała odbywać się sesja, ruszyłam z podjazdu.

*Taehyung*

Usiadłem w kącie i przyglądając się osobnej sesji Seokjina, próbowałem dodzwonić się do Soohe.

Kiedy w końcu odebrała, usłyszałem cicho grające radio.

- Gdzie jesteś? - spytałem zmieszany

- Jadę samochodem, nie mogę rozmawiać Taehyung. - powiedziała poddenerwowana.

- Będziesz?

- Za kilka minut, pa. - rozłączyła się, a ja odłożyłem telefon na stolik i upiłem łyk wody z butelki.

- Jak podoba Ci się sesja, która załatwił hyung? - spytał Jimin, który dosiadł się obok mnie.

- Wykonał dużo dobrej roboty. - przyznałem. - W końcu idziemy do przodu, prawda?

- Też tak myślę. - uśmiechnął się. - Czas na Yoongiego, popatrz. - wskazał na chłopaka w miętowych włosach, który niekoniecznie wiedział co ma robić. Poinstruowany przez choreografkę, zaczął dobrze spisywać się w roli modela.

- Dobrze mi poszło? - spytał brunet, siadając obok mnie i Jimina.

- Hyung był świetny. - przyznał Jeongguk, który znalazł się obok naszej trójki. - Możemy porozmawiać? - spytał, poprawiając kołnierzyk od białej koszuli, którą miał na sobie.

- Oczywiście. - przytaknął najstarszy i odszedł z chłopakiem na bok, starając wygłuszać każde słowo, które wypowiadał.

*Soohe*

Wysiadłam ze samochodu i pchając przed sobą wózek, weszłam do budynku. Próbując na własną rękę znaleźć miejsce, które opisał mi Seokjin, pogubiłam się w korytarzach agencji. Stając na przeciwko planu budynku, poprawiłam kucyk i rozejrzałam się dookoła.

- Mogę pani w czymś pomóc? - usłyszałam męski głos za plecami. Wzdrygnęłam się i odwróciłam w jego stronę.

- Szukam pewnego pomieszczenia. - przyznałam.

- Jeśli powie mi pani konkretnie o kogo chodzi, spróbuję pani pomóc. - obdarował mnie uśmiechem.

- Dostałam wizytówkę od przyjaciela, z którym mam zacząć współpracować. - wręczyłam mu beżową sygnaturę z nazwą studia. - Niestety nie poinformował mnie o numerze sektora, w którym znajduje się studio i ciężko się przyznać, ale zabłądziłam.

- Nic nie szkodzi. - przyznał mężczyzna, wyjął urządzenie przypominające telefon komórkowy i zawzięcie usiłował coś znaleźć. - O proszę, zaprowadzę panią, dobrze?

- Oczywiście. - przytaknęłam, idąc za mężczyzną. Kilka zawiłych korytarzy, pięter i stanęłam przed studiem fotograficznym.

- Udanej współpracy. - uśmiechnął się na pożegnanie.

- Dziękuję, miłego dnia. - popchnęłam drzwi i przytrzymując je nogą, wprowadziłam wózek do środka. Spojrzałam przez szklane drzwi i z uśmiechem pomachałam Jiminowi, który pierwszy mnie zobaczył. Chłopak podniósł się i wyszedł z sali, która w dużej mierze pochłonięta była przez mrok.

*Hoseok*

Przeciągnąłem się i widząc jak Jimin znika za szklanymi drzwiami, spostrzegłem, że z kimś się wita. Zdziwiłem się, podniosłem z wygodnej kanapy i skierowałem się w stronę Jimina. Drzwi otworzyły się szeroko, a w środku pojawiła się Soohe.

- Hej. - powiedziała cicho. - Jak się czujesz?

- Jest dobrze. - przyznałem. - Gdzie Jimin?

- Zaraz przyjdzie. - uśmiechnęła się. - Jak sesja, opowiadaj. - potarła ramiona.

- Jest świetnie. - powiedziałem podekscytowany. - Mam nadzieję, że to w końcu pozwoli nam zdobyć dodatkowe pieniądze i oczywiście ten wymarzony debiut.

- Też mam taką nadzieję. - uśmiechała się, spoglądając w stronę drzwi. - Myślę, że muszę wam kogoś przestawić. - przyznała i otwierając drzwi do pokoju obok, wpuściła do środka Jimina. Chłopak pchał przed sobą wózek dziecięcy.

Zmieszany podszedłem do chłopaka i spojrzałem w środek. Brązowe oczy małego chłopczyka spoglądały na mnie z zaciekawieniem.

*Soohe*

- Kto to? - zdziwił się Hoseok.

- Myungsoo. - odpowiedziałam z uśmiechem. - Mój mały książę.

- Mogę? - spytał. Wahałam się przez chwilę, ale podeszłam do wózka, wzięłam chłopczyka na ręce, orientując się, że jest w samej pieluszce i zbliżyłam się do bruneta.

- Ufam Ci. - przyznałam i oddając Myungsoo w jego ręce, przykryłam plecy maleństwa kocykiem z wózka i stanęłam obok

- Jung Hoseok proszony na plan. - powiedział fotograf, zwracając tym samym naszą uwagę. Przez jakiś czas spoglądał na nas zniesmaczony, ale po chwili podniósł się z krzesełka i wskazał na Hoseoka. - Chodźcie.

Chłopak z Myungsoo na rękach podszedł do fotografa i wymieniając z nim kilka zdań, ustawił się po chwili na planie. Mały oszołomiony blaskiem lamp i tłokiem, który panował w pomieszczeniu, oparł głowę na brodzie bruneta.

- Włączcie ciepły nawiew. - powiedział głośno fotograf. Kiedy w sali zrobiło się ciepło, jakaś kobieta oddała mi kocyk, którym okryłam Myungsoo, a fotograf przystąpił do wspólnej sesji.

Nie odrywając oczu od uśmiechającego się Hoseoka, sama czułam jak moje serce przyśpiesza z radości na widok cieszących się chłopców. Spoglądając na sporych rozmiarów ekran, na którym wyświetlały się dopiero co zrobione zdjęcia, czułam się zadowolona.

- Myślisz, że Hoseok byłby dobrym ojcem? - usłyszałam za plecami. Jeongguk stanął obok mnie i wpatrując się w ekran, nie oderwał od niego wzroku chodź by na sekundę.

- Każdy może być dobrym ojcem i to nie jest zależne od tego jaki był czy jest. Dziecko zmienia wszystko w twoim życiu. Uczy odpowiedzialności i bezgranicznej miłości do drugiego człowieka.

- Myungsoo jest twoim synek? - zapytał wprost.

- Nie. - pokiwałam przecząco głową. - Ale kocham go nad życie.

- Przepraszam. - powiedział nagle. - To co zdarzyło się na imprezie było moja porażką.

- To nie mnie powinieneś przepraszać. - skierowałam wzrok na Yoongiego, który z uśmiechem wpatrywał się w Hoseok, dyskutując przy tym z najstarszym.

- Już to zrobiłem. - przyznał. - Nadal jest na mnie wściekły, ale spróbuję odbudować wszystko co zniszczyłem.

- Dobrze, że to zrozumiałeś Jeongguk. - powiedziałam i spojrzałam w stronę planu zdjęciowego. - Czekają na ciebie.