3.0

SOUNDTRACK

🌑   🌒   🌓   🌔   🌕

*Hoseok*
Mijała szesnasta kiedy bez większych problemów przebrałem Myungsoo i zszedłem z nim do salonu. Siadając na kanapie wśród chłopaków, oparłem głowę chłopczyka o swoją klatkę piersiową i okryłem go kocykiem, który przyniósł mi Taehyung.
- Jak myślicie, długo jeszcze to potrwa? - Jimin przeczesał włosy.
- Potrwa tyle ile będzie trzeba. - odparł surowo Seokjin, narażając się na wrogie spojrzenie czarnowłosego.
- Myślę, że ciebie hyung to akurat mało interesuje. - burknął wystarczająco głośno Jimin.
- Co masz na myśli? - chłopak wyglądał na spokojnego.
- Masz swoje teorie, prawda? - spytał Jimin.
- Teorie? - zdziwił się lider.
- Seokjin hyung uważa, że Myungsoo to syn Soohe. - powiedział poddenerwowany Jimin.
- Absurd. - westchnął Taehyung, najwyraźniej stając po stronie dziewczyny.
- Zdania na ten temat są podzielone. - wtrącił Jeongguk.
- Ty też? - Jimin podniósł głos.
- Nic takiego nie powiedziałem hyung. - przyznał najmłodszy.
- Przestańcie się kłócić. - powiedział Namjoon. - Poproszę Soohe o wyjaśnienie całej sprawy tak czy inaczej.
- Idioci. - burknął Jimin i wstając z kanapy, wszedł na górę, trzaskając drzwiami do pokoju. W tym samym czasie drzwi wejściowe otworzyły się, a po chwili w salonie stanęła Soohe z mamą. Na jej twarzy nadal błyszczały ścieżki, które zostawiły łzy. Kiedy spotkała moje spojrzenie, schowała twarz w dłoniach i wbiegła na górę w ślad za Jiminem, znikając w pokoju.
Jej mama stała chwilę speszona i robiąc głęboki wdech, zdobyła się na słaby uśmiech.
- Dziękuję, że zajmujecie się Soohe. - przyznała cicho. Taehyung wstał do niej i kłaniając się przed kobietą, okazał jej szacunek w naszym imieniu.
- Wychowała pani wspaniałą córkę. - powiedział. - Jesteśmy wdzięczni za zaufanie z pani strony.
- Opiekujcie się nią, dobrze? - spytała łamiącym się głosem.
- Obiecujemy, że damy z siebie wszystko. - odpowiedział Taehyung. Kobieta po raz kolejny zdobyła się na słaby uśmiech i spuszczając głowę na dół, odwróciła się i wyszła z mieszkania.

*Soohe*
Siedziałam z Jiminem na łóżku, który za wszelką cenę próbował mnie pocieszyć.
- Musisz im powiedzieć. - otarł moje łzy wnętrzem dłoni.
- Jak? - załkałam, spoglądając na niego przez łzy.
- Pomogę Ci, dobrze? - powiedział Jimin, otaczając mnie ramieniem.
- Boję się ich reakcji. - przyznałam.
- Zawsze stanę w twojej obronie Soohe. - podniósł się z łóżka i wyciągnął otwartą dłoń w moją stronę. - Będę obok.
Podniosłam się i schodząc do salonu, trzymałam Jimina pod ramię. Siadając obok Hoseoka, wzięłam od niego Myungsoo i układając go na swoich piersiach. Spoglądając znad główki małego na surowy wyraz twarzy Seokjina, ucałowałam czoło chłopczyka.
- Soohe, mogłabyś wszystkim coś wyjaśnić? - spytał Namjoon.
- O co chodzi? - zapytałam.
- Powiedz nam prawdę o Myungsoo. - powiedział chłopak. Wiedząc, że chłopcy prędzej czy później dowiedzą się prawdy, wzięłam głęboki wdech i spojrzałam na nich po kolei.
- Jestem jego matką... - przyznałam, widząc jak Seokjin zaciska pięści i próbuje skoncentrować wzrok na podłodze.
- Dlaczego nie powiedziałaś nam o tym wcześniej? - spytał Jeongguk.
- To nie tak. - przyznałam. - Myungsoo jest biologicznym synem mojej cioci, Ahsung.
- Dlaczego kłamiesz? - spytał Seokjin. - Przed chwilą powiedziałaś, że jesteś jego matką.
- Matką chrzestną. - dokończyłam. Widząc zmieszanie malujące się na twarzach chłopaków, kontynuowałam. - Byłam na odczytaniu testamentu i spotkaniu z prawnikiem. Okazało się, że ciocia przekazała prawa rodzicielskie mojej mamie.
- I co teraz? - spytał Taehyung.
- Myungsoo przez jakiś czas musi zostać ze mną. - przyznałam.
- Wyjaśnijmy więc to raz na zawsze. - powiedział Namjoon. - Myungsoo nie jest twoim synem?
- Powtarzam po raz kolejny, nie. - przyznałam.
- Dobrze. - przytaknął Namjoon. - Teraz proszę was, zajmijcie się nadchodzącą rozmową o pracę. - wstał z fotela i wszedł na górę. Hoseok, Yoongi i Jeongguk ruszyli w ślad za swoim liderem. Siedząc w milczeniu w towarzystwie Jimina, Taehyunga i Seokjina, podniosłam się z małym na rękach i przeszłam z nim do kuchni. Zabierając z lodówki obiad, który kupiliśmy wczoraj, wyszłam na korytarz, napotykając na swojej drodze Seokjina.
- Porozmawiamy? - spytał.
- Nie mamy o czym rozmawiać. - odpowiedziałam mijając chłopaka. - Powiedziałeś wystarczająco dużo. - dopowiedziałam i weszłam na górę, chowając się w pokoju z Taehyungiem. Włożyłam małego do wózka i postawiłam go obok łóżka.
Taehyung dosiał się do mnie, upił trochę wody z butelki, którą przyniosłam i pozwolił zjeść mi w milczeniu.
- Jak się czujesz? - sprzątnął i wrócił na swoje miejsce, sprawdzając po drodze czy mały zasnął.
- Zmęczona. - przyznałam. - Potrzebuję teraz kogoś blisko mnie. - spojrzałam na niego ze słabym uśmiechem. Chłopak przytulił się do mnie i całując delikatnie mój policzek, przeszedł kolejno do moich ust. Zamknęłam oczy, a jego zimne wargi otoczyły moje w pocałunku, powodując silny dreszcz. Gdy tylko poczuł, że chcę się oderwać, powstrzymał mnie swoimi wargami. Po chwili zakończył pocałunek charakterystycznym cmoknięciem i oparł swoje czoło o moje.
- Taehyung...
- Nic nie mów. - przerwał mi. - Nie kochasz mnie, jestem tego świadomy.
- Chcę tego, rozumiesz? - otworzyłam oczy, napotykając na jego brązowe soczewki. - Kiedy jestem przy tobie, nie mogę powstrzymać tego cholernego uczucia.
- Uczucia? - zdziwił się.
- Pragnę cię z każdym twoim spojrzeniem w moją stronę, dobrym słowem i dotykiem. - powiedziałam, czując narastające napięcie w mięśniach.
- Soohe, przepraszam cię. - powstrzymał mnie dłonią. - Mówisz to pod wpływem chwili. - spojrzał ma mnie wymownie. - Nie, nie mogę tak. - podniósł się i wyszedł z pokoju.

[noc]

Wyjęłam płaczącego Myungsoo z wózka i próbując utulić go w swoich ramionach, chodziłam po pokoju.
- Wyjdę zrobić mu jedzenie. - powiedział Hoseok, który zerwał się z łóżka i wyszedł z pokoju. Taehyung i Jimin przenieśli się na kilka dni do pokoju Namjoona, który z kolei przeniósł się do pokoju Jeongguka. Owinęłam chłopczyka kocem i schodząc z nim na dół, usiadłam w salonie. Hoseok wręczył mi butelkę z mlekiem i usiadł obok mnie, przyglądając się jak karmię małego.
- Dziękuję, że mi pomagasz. - obdarzyłam go zaspanym spojrzeniem.
- Lubię spędzać z tobą czas. - odpowiedział. - Jeśli wiem, że mogę cię trochę odciążyć, czuję się o wiele lepiej.

- Nie sądziłam, że mnie lubisz. - powiedziałam ciszej.
- Odkąd zobaczyłem cię na tym fotelu, wiedziałem, że chcę cię bliżej poznać.
- Byłam wtedy nikim. - powiedziałam. - Teraz też jestem tylko szarą dziewczyną.
- Dla mnie jesteś wyjątkowa. - przyznał, łapiąc mnie za dłoń i spoglądając w oczy. - Nie spędzaliśmy ze sobą dużo czasu, ale chciałbym Ci o czymś powiedzieć.
- Tak?
- Podobasz mi się. - przyznał, przysuwając się bliżej mnie. - Chciałbym cię pocałować.