Epilog

SOUND TRACK

[dwa dni później]

Minęła czwarta dwadzieścia trzy kiedy wyszłam z domu i skierowałam się do najbliższego parku. Pomimo tego, że niedługo miało zacząć świtać, ulice nadal były puste. Schowałam dłonie w kieszeni i próbując powstrzymać odruch wymiotny, szłam dalej. Czułam jak moje ręce wiotczeją, a z twarzy odpływ cała krew, powodując, moje złe samopoczucie. Myśląc o moich słabościach, wzięłam głęboki wdech i spróbowałam zatrzymać łzy, które w tej chwili na niewiele się zdały. Z daleka zobaczyłam Seunggi, który powolnym krokiem szedł w moją stronę. Gdy tylko doszedł do mnie, dorównał mi kroku i idąc obok w milczeniu, skręcił w uliczkę niedaleko. Robiąc to samo co on, wyszłam zza rogu i widząc dwójkę postawnych mężczyzn oraz mojego oprawcę, zadrżałam. Stając tylko kilka kroków od nich, zdjęłam kaptur z głowy i spojrzałam w ich stronę, czekając na jakąkolwiek reakcję. Oprawca wskazał drzwi do samochodu, robiąc mi tym samym drogę do środka. Posłusznie i w milczeniu usiadłam na tylną kanapę, wpatrując się w swoje sine dłonie. Zakładając mi płócienny worek na głowę i ścisnął moje nadgarstki opaską. Musiał zająć miejsce obok mnie bo zapach jego wody kolońskiej, był bardziej intensywny. [...]

*Jeongguk*
- Musisz tak głośno wstawać? - usłyszałem. Odwracając się w stronę hałasu, spostrzegłem, że Jimin i Taehyung po raz kolejny się sprzeczają.
- Hyung. - powiedziałem cicho. - Możecie przestać?
Spojrzałem na zegarek, który wskazywał równo godzinę dziesiątą i przetarłem twarz dłońmi, podnosząc się do pozycji siedzącej.
- Chłopaki! - usłyszałem głośny krzyk Namjoona na dole. Wybiegając ze wszystkimi po schodach, zastaliśmy go w kuchni. Na początku nie wiedząc o co chodzi, wręczył mi kopertę podpisaną moim imieniem, robiąc to kolejno z każdym obecnym w kuchni chłopakiem. Nie czekając dłużej, odszedłem dalej i otwierając kopertę, wyjąłem kilka zdjęć ze środka. Koncentrując wzrok na kartce w środku, wyjąłem ją i rozgiąłem: 

🔼 Jeongguk, jesteś pierwszą osobą z całej ósemki, do której piszę. Nie wiem konkretnie od czego mam zacząć. Jest godzina 01:22 i do czasu spotkania z moim oprawcą mam jeszcze kilka godzin, ale teraz to nie jest ważne. Chciałabym podziękować ci za to, że mogłam na ciebie liczyć. Byłeś...jesteś moim najlepszym przyjacielem i zawsze nim będziesz. Dziękuję za chwilę które razem spędziliśmy, chociaż było ich naprawdę niewiele. Jesteś moją gwiazdką na niebie, ale czas się pożegnać. Kocham cię braciszku i proszę o jedno, nie zapomnij o mnie. 🔽

*Namjoon*

🔼 Wspaniały człowiek, na wspaniałym miejscu. Namjoon, dzięki tobie i twoim decyzją czułam się u was jak w domu. Wiem, że byłeś cichym aniołem. Nie zawsze udawało nam się porozumieć, ale mam nadzieję, że nadal lubimy się jak dawnej. Stanąłbyś za swoimi braćmi murem i jestem pewna, że udałoby ci się ich obronić, ale dziś to ja muszę zapłacić za to co zrobiłam. Proszę, nie obwiniaj się za nasze pierwsze spotkanie. To nie twoja wina aniołku. Dbaj o wszystkich i nie pozwól im na zwątpienie w siebie. Jestem pewna, że niedługo wam się uda, zostaniecie sławni. Pokocha was cały świat, jak ja pokochałam was. Uważajcie na siebie. 🔽

*Jimin*

🔼 Jimin, chciałabym wyrazić wszystkie emocje, które trzymam w sercu do każdego z was na jednej kartce papieru, w kilku prostych słowach, ale nie umiem. Od samego początku byłeś dla mnie miły, zawsze stałeś po mojej stronie. Zapewne nieraz się mną przejmowałeś, chociaż nie zawsze to widziałam. Byłeś osobą, która wspierała mnie w najgorszych momentach w moim życiu. Twoja wiara we mnie była na wagę złota. Twoi rodzice są z ciebie dumni słońce. Pamiętasz co powiedziałam Ci tego wieczoru? Uśmiechaj się, bo to najpiękniejsza rzecz jaką można zobaczyć na twarzy drugiej człowieka. Jedyna rzecz, która sprawia innym szczęście i pozwala na chwilę zapomnienia. Trzymam kciuki za wasz debiut i równie mocno za ciebie i Nayeon. Jesteście dla siebie stworzeni. 🔽

*Yoongi*

🔼 Może nie znamy się zbyt dobrze, może nie wyznaliśmy sobie wszystkiego, może nie rozmawialiśmy, ale każde było dla siebie podporą. Pamiętam wieczór, w którym stanąłeś za mną murem. Od tamtej chwili poczułam, że naprawdę mnie lubisz i miałam nadzieję, że się zaprzyjaźnimy. Jak zobaczyłam cię na lotnisku w towarzystwie Jimina, domyśliłam się, że to właśnie ty wpadłeś na ten pomysł. Chciałabym podziękować Ci za to, że otoczyłeś mnie swoim ramieniem i zaufałeś, kiedy inni we mnie zwątpili. Zasługujesz na wszystko co najlepsze.
Mam nadzieję, że twoje marzenia wreszcie się spełnią i będziesz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Pamiętaj o swoim sercu Yoongi i kieruj się nie tylko mózgiem. Jestem pewna, że Ci się uda. Więc jak to mówią, hwaiting. 🔽

*Taehyung*

🔼 Wiem, że robiąc to co robię ranię twoje serce, ale myślę, że jesteś jedną z tych osób, które zrozumieją moje intencje. Pamiętam nasz pierwszy pocałunek, pamiętam też jak bardzo skrzywdziłam cię niejednego wieczoru czy dnia. Wiele przeze mnie wycierpiałeś kochanie, ale chciałabym przypomnieć Ci jedne z tych najpiękniejszych chwil. W twoich dłoniach zostawiam moje wspomnienia i duszę. Jestem wdzięczna losowi, że spotkałam na swojej drodze takiego człowieka jak ty. Przepraszam, że nie mogłam dać Ci miłości, na którą zasługiwałeś. Pomimo tego, mam nadzieję, że zapamiętasz mnie jako osobę, która dała ci namiastkę szczęścia. Uśmiechaj się i bądź szczęśliwym człowiekiem Taehyung. 🔽

*Hoseok*

🔼 Przepraszam, że nie wiem jak zacząć ten list. W głowie mam wspomnienie naszego pocałunku, który był wspaniałym przeżyciem, lecz moje serce mówi mi, że to wszystko było tylko jedną chwilą. Wiem, że te słowa cię zranią i zdaję sobie sprawę z tego, że powinnam Ci to powiedzieć, ale nie mam dużo czasu. Całym sercem chcę was chronić od złego i krzywdy, na którą was naraziłam, więc mogę tylko przepraszać. Przepraszać w nieskończoność za to co wam zrobiłam.
Jesteś wspaniałym człowiekiem. Twoja pomoc przy Myungsoo była dla mnie niezwykle ważna. Jestem pewna, że będziesz wspaniałym ojcem i znajdziesz sobie kogoś odpowiedniego, kogoś kogo pokochasz całym sercem. Zrobiłeś dla mnie więcej niż mogłabym sobie wymarzyć. Dziękuję za wszystko kwiatuszku. 🔽

*Nayeon*

🔼 Nayeon, moje serce przepełnione było radością kiedy widziałam twoje szczęście. Spięcia, które miały miejsce pomiędzy naszą dwójką, nie powinny się zdarzyć. Może gdybym była lepszą przyjaciółką, siostrą, zasługiwałabym na uczucia, którymi mnie obdarzyłaś. Przepraszam cię z całego serca za te smutne chwile, które przeżyłaś z mojego powodu. Wiem, że nie pozwoliłabyś mi odejść w ten sposób, ale dla waszego dobra muszę poddać się losowi. Chcę żebyś wiedziała, że kocham cię jak siostrę, której nigdy nie miałam. W głębi serca wiem, że ty i Jimin stworzycie piękną rodzinę. Chcę żeby wam się udało, bo widzę ile jest w was miłości. Proszę, opiekuj się chłopcami. 🔽

*Seokjin*

🔼 Trzymałeś mnie w swoich ramionach mocno i pewnie, pierwszego poranka, kiedy znalazłeś mnie przed bramą waszej dormy, chodź wcale nie chciałam tam przychodzić. Kolejnego wieczoru, którego miałam umrzeć, uratowałeś mi życie. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to ty byłeś tym, którego potrzebowałam. Byłeś kiedy potrzebowałam rozmowy, pomimo tego, że przez ostatni czas trochę się kłóciliśmy i nie mogliśmy dojść do porozumienia, nadal czułam, że może być pomiędzy nami lepiej. Powstrzymywałeś mnie przed głupotami, dając przy tym całego siebie, a ja w tamtym czasie ignorowałam wszystkie twoje starania. Jeśli zniechęciłam cię do swojej osoby, przepraszam. Jest dużo rzeczy, które chciałabym ci wyjaśnić, ale mija właśnie 3:56 i zaczynam się denerwować. Walczę z chęcią obudzenia cię i skrycia się w twoich ramionach, zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. Nie zdajesz sobie sprawy z tego jak bardzo potrzebuję twojego ciepła i obecności w tych minutach. Pragnę jeszcze w kilku słowach zakończyć to co tutaj przeczytałeś. Żyj dalej i bądź szczęśliwy. Pisząc każdy z listów, chciałam pozostawić dla każdego z was pamiątkę. Proszę, zapamiętaj te chwile, które razem miło spędziliśmy. Zrób to dla mnie i spełnij moją ostatnią prośbę. Pamiętaj, że zawsze nad tobą czuwam. Kocham cię. 🔽

*Soohe*
Przeszłam przez drzwi i robiąc kilka niepewnych kroków do przodu, usłyszałam ich echo. Próbując domyśleć się gdzie mogli mnie przywieźć, mężczyzna uprzedził mnie i zdjął worek z mojej głowy. Wszystko zrobiło się białe, a moje oczy, które przebywały w półmroku potrzebowały chwili na aklimatyzację. Pomrugałam nerwowo i spoglądając przed siebie, zmarszczyłam czoło. Niewysoka brunetka, ubrana w czerwoną sukienkę, stała obok mojego oprawcy, opierając się na jego barku. Dziewczyna uśmiechnęła się i podeszłą bliżej. Wiedząc, że nic nie mogę jej zrobić, wyciągnęła dłoń zza pleców i uderzyła mnie w lewy policzek. Moja głowa odskoczyła w prawą stronę, a ona z satysfakcją odeszła. Nim zdążyłam coś powiedzieć, usłyszałam pstryknięcie za plecami i czując pistolet przyłożony do mojej głowy, zdrętwiałam. Wszyscy zdążyli opuścić pomieszczenie, zostawiając nas samych. Moje serce przyśpieszyło, a na policzkach pojawiły się łzy.
- Umieranie nie boli. - przyznał facet za mną i pociągnął za spust.

3.4

SOUNDTRACK

🌑     🌒     🌓     🌔     🌕

*Jimin*
- Wyjaśnij mi jeszcze raz gdzie jesteś i co tam robisz, bo nie potrafię cię zrozumieć. - powiedziała poddenerwowana Nayeon.
- Tłumaczę Ci przecież po raz kolejny. Soohe ma kłopoty, jesteśmy w Europie. Wydaje mi się, że to miasto w którym się wychowała. - przyznałem, spoglądając na dziewczynę, która krążyła w te i z powrotem, w oczekiwaniu na taksówkę.
- Soohe, Soohe, Soohe. - powtórzyła dziewczyna. - A pomyślałeś o mnie? - spytała z wyrzutem.
- Myślisz, że się o Ciebie nie martwię? - zapytałem podniesionym tonem.
- Martwisz się o Soohe. - skwitowała. - A może pomiędzy wami coś jest, co?
- Oszalałaś? - przetarłem dłonią oczy.
- To ty oszalałeś jadąc tam. - skwitowała.
- Jesteś zazdrosna o Soohe? - zaśmiałem się. - Zmądrzej i odezwij się jak ochłoniesz.
- Jesteś dupkiem Jimin. Z nami koniec. - syknęła i rozłączyła się.

*Soohe*
[...] Zapraszając chłopaków do środka, weszłam za nimi i zamykając drzwi na klucz, napotkałam wzrok Meyrem, który czekał na mnie w kuchni.
- Nie ma tu za dużo miejsca. - przyznałam. - Na górze są trzy pokoje z kilkoma łóżkami, spróbujcie dopasować każdy pokój do siebie. - zdobyłam się na słaby uśmiech. - Wyjaśnię wam wszystko jak zejdziecie.
- Zrób to teraz. - odezwał się Jimin, siadając na kanapie przykrytej kocem.
- Pewnie. - burknęłam pod nosem i zdjęłam kurtkę, odwieszając ją na wieszak w rogu pokoju. - Zapewne pamiętacie przykre sytuacje związane z tym. - wskazałam na swoją bliznę. - Nie wiem dużo, ale Seunggi powiedział, że to sprawy związane z mafią.
- Chcą cię dorwać? - usłyszałam głos Meyrem za plecami.
- Zabili ciotkę Ahsung bo przeżyłam. - przyznałam ciężko. - Teraz chcą dorwać was. - spojrzałam w stronę chłopaków.
- Ile to potrwa? - spytał Yoongi
- Seunggi musi z nimi porozmawiać. - powiedziałam. - Wynegocjować warunki naszego przeżycia.
- Pięknie. - powiedział cicho Namjoon, pocierając skronie. - To przez ten cholerny wieczór.
- Nie masz prawa się obwiniać, rozumiesz? - podniosłam głos. - Zrobię wszystko co w mojej mocy żeby was obronić.

[wieczór]

*Seunggi*
Wróciłem do mieszkania i czekając na najgorsze, wyprostowałem się i oparłem o ścianę, wpatrując w drzwi. Gdy tylko usłyszałem pukanie, podszedłem do nich i wpuszczając do środka dwójkę mężczyzn, wraz z kobietą, zaprosiłem ich do salonu. Siadając razem z nimi, położyłem pistolet na stoliku po środku, okazując im swój szacunek.
- Chciałeś negocjować. - odezwał się jeden. - Tylko nie widzę przedmiotu naszej licytacji.
- Aktualnie przebywa gdzieś indziej. - przyznałem poważnie. Facet uśmiechnął się.
- Ukryłeś ją, sprytnie. - poprawił marynarkę i dając mi znak ręką, nakazał mówić.
- Jaka jest wasza stawka? - spytałem. Facet wyciągnął dłoń w stronę dziewczyny, która podała mu kopertę. Rozrywając ją i wysypując na stolik zawartość, spojrzałem kolejno na osoby znajdujące się na zdjęciach.
- Osobiście nie zależy mi na śmieci tej dziewczyny, ale jest ona pragnieniem Alfy. - przyznał facet.
- To jest wasza ostateczna stawka? - spytałem, spoglądając na zdjęcia. Facet wyciągnął palec do przodu i wskazał jedno ze zdjęć.
- Dwa dni. - powiedział i przedzierając w dłoniach fotografię, rzucił ją na ziemię. Wstał z kanapy i wyszedł, zostawiając mnie samego.

*Hoseok*
Usłyszałem sygnał przychodzącej wiadomości. Wchodząc do kuchni, zauważyłem telefon Soohe na blacie drewnianego stołu. Siadając na krześle, spojrzałem w stronę ekranu i walcząc z ciekawością, która po chwili wygrała, wziąłem telefon w dłoń. Odblokowując ekran, moim oczom ukazała się rozmowa z chłopakiem o którym wspominała.
[Seunggi] Mam tylko dwa dni.
[Soohe] Jakie warunki?
[Se] Sama zobacz 💭
[So] To niemożliwe.
[Se] Nikomu o tym nie wspominaj. Nikomu nie stanie się krzywda, obiecuję.

*Soohe*
Orientując się z powodu braku telefonu w połowie drogi do pokoju, zawróciłam na schodach i wchodząc do kuchni, stanęłam w progu. Widząc jak Hoseok wpatruje się w ekran znajomej komórki, moje serce zabiło mocniej. Chcąc powstrzymać następstwo tych wydarzeń, otworzyłam usta z chęcią powiedzenia czegoś i przerwania tego co mogło się zaraz wydarzyć. Wiedząc, że złapałam go na gorącym uczynku, chłopak przetarł twarz i wciągnął głośno powietrze. Odłożył telefon i

podnosząc swój wzrok do góry, spojrzał w moją stronę. Z jego zaszklonych oczu zaczęły płynąć łzy, a sam chłopak zanosił się od płaczu. Widząc jego cierpienie, podbiegłam blisko i zamykając go w swoich ramionach, pozwoliłam mu na wypłakanie tego co mógł zobaczyć.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? - zapytał z wyrzutem. Jego głos słabł z każdym wypowiadanym przez niego słowem.
- Miałam podjeść do Ciebie, spojrzeć w oczy i powiedzieć "Moje życie za twoją śmierć, przykro mi". - dotknęłam jego włosów, przeczesując je palcami. Pociągając nosem, odkaszlnął i odsunął się na długość swoich ramion. Dotknęłam delikatnie jego policzka, czując narastające pomiędzy nami napięcie i cisnące się do moich oczu łzy.
- Jeśli będę musiał zginąć, zginę dla Ciebie. - przyznał, robiąc to samo i zakładając moje włosy za ucho, kąciki jego ust uniosły się w przepełnionym bólu uśmiechu. Widząc to, z moich oczu popłynęły łzy, które otarł swoim kciukiem. Gładząc delikatnie mój policzek, schylił się, zostawiając pomiędzy naszymi twarzami tylko kilka centymetrów różnicy.
- Nie pozwolę żeby ktoś cię skrzywdził. - powiedziałam, łącząc nasze usta w subtelnym pocałunku. W pierwszej chwili myśląc o tym, że chłopak jednak zdecyduje się na odepchnięcie, przytulił mnie mocniej, pogłębiając swój pocałunek.

3.3

Zrzucając z ramion bluzę, wsunęłam na siebie cieniutką koszulkę i naciągnęłam na nią kurtkę, którą podarował mi Hoseok. Związując włosy w kucyk, podeszłam do lustra i spoglądając w swoje odbicie, poprawiłam usta błyszczykiem w kolorze malinowym. Ignorując prześwitującą przez materiał bliznę, wsunęłam telefon do kieszeni i wyglądając na korytarz, zeszłam czym prędzej na dół. Mijając szybko wejście do kuchni, po której kręcił się Jeongguk i Seokjin, założyłam buty i wyszłam z domu. Wsiadając do jednej z linii metra, przejechałam kilka przystanków i orientując się w planie miasta, wysiadłam w końcu na następnym z nich. Przechodząc na drugą stronę ulicy, spojrzałam na przeszklony salon Seunggi i widząc jak obsługuje kolejnego klienta, weszłam do środka. Chłopak oderwał wzrok od ręki chłopaka, żeby uroczo się uśmiechnąć i wrócił do pracy.
- Nawoon, chodź tutaj proszę. - powiedział po chwili, widząc jak stoję i przyglądam się jego dłoniom. Po chwili zza parawanu wychodzi krótko ścięta blondynka, zwracając moją uwagę swoimi wytatuowanymi ramionami.
- Tak? - spytała, odkładając rękawiczki na stolik obok fotela. Chłopak spojrzał na nią i wskazał głową na mnie. Dziewczyna odwróciła się w moją stronę z uśmiechem.
- Soohe. - podeszła do mnie, mocno mnie ściskając, po chwili stając obok mnie. - Nie poznajesz mnie?
Próbując przypomnieć sobie skąd kojarzę dziewczynę, pokiwałam w końcu przecząco głową i spojrzałam w stronę Seunggi.
- Niestety, przykro mi. - powiedziałam.
- Zmieniłam się, to prawda, ale nie sądziłam, że jestem nie do poznania. - zaśmiała się miło.
- Soohe, to Sanghee. - przerwał jej chłopak.
- To ty? - zdziwiłam się. - Kiedy zmieniłaś imię?
- Kilka lat temu, wchodząc na rynek razem z bratem. - spojrzała w stronę uśmiechającego się Seunggi.
- Wciągnąłeś ją w to? - skierowała do niego pytanie.
- Sama chciała. - odpowiedział wesoło, odsuwając się do klienta. - Proszę. - powiedział i chowając maszynkę, pobrał swoją należność i po kilku minutach stał obok nas.
- Liczyłem, że w końcu spotkamy się po tych wszystkich latach we troje. - przyznał, spoglądając na mnie i Nawoon.
- Braciszku, po prostu przyznaj, że tęskniłeś za Soohe. - uśmiechnęła się dziewczyna.
- Cóż. - przerwał, poważniejąc.
- Tęsknił, mogę Ci to zagwarantować. - powiedziała szybko blondynka i biorąc z krzesełka czerwoną bluzę, założyła ją na ramiona. - Miłego wieczoru. - uśmiechnęła się, przytulając mnie przed wyjściem.
- Nie zostaniesz z nami? - spytałam.
- Kiedy indziej wyjdziemy gdzieś we troje. - wyjęła słuchawki z prawej kieszeni. - Bawcie się dobrze. - pomachała nam, włożyła słuchawki do uszu i wyszła ze salonu, zostawiając nas samych.
Spojrzałam na Seunggi, który stał i mierząc wzrokiem moją prześwitującą koszulkę, spoważniał. Wyciągając rękę w stronę moich piersi, odgiął materiał i złapał mocniej moje ramie.
- Skąd to masz? - zapytał zły.
- Właśnie przyszłam między innymi o tym porozmawiać. - powiedziałam.
- Nie tutaj, obserwują nas. - powiedział poważnie i biorąc z blatu klucze, wyprowadził mnie na zewnątrz. - Załóż kaptur. - rozkazał mi, biorąc pod ramie. Wsadził mnie do samochodu i w milczeniu zawiózł w dobrze znane miejsce. Kiedy znaleźliśmy się w środku, zasunął starannie wszystkie okna i usiadł na przeciwko mnie. - Posłuchaj mnie dobrze, jesteś w niebezpieczeństwie.
- Co o nim wiesz? - przerwałam mu. Chłopak westchnął ciężko i opadł na oparcie.
- O wiele za dużo. - powiedział. - Co takiego zrobiłaś, że się tobą zainteresował?
- Cholera wie. - westchnęłam, myśląc dłuższą chwilę. - Przerwałam mu bójkę z moim przyjacielem.
- Wpakowałaś się w bagno, wiesz o tym?
- Ten facet wyrządził mi mnóstwo krzywdy, więc jestem tego świadoma. - przyznałam.
- To mafia Soohe. - powiedział podnosząc głos. - Najpierw zaczynają cię prześladować, próbują zabić. - przeniósł ciężar ciała na prawą nogę, zaczynając poruszać nią w nerwowy sposób. - Jeśli udaje Ci się przeżyć, zaczynie ginąć twoja rodzina, przyjaciele, aż zostajesz sama.
- I się poddajesz. - dokończyłam za niego, sięgając w głowie do wydarzeń sprzed kilku dni. - Zabili ciotkę Ahsung.
- Więc udało Ci się przeżyć. - przetarł twarz dłońmi. - Będę miał ciężko wyciągnąć cię z tego w co się wplątałaś, ale dam radę.
- Co takiego?
- Nawoon uratowałem. - powiedział. - Ciebie też zdołam.
- Seunggi, nie przyszłam prosić cię o pomoc. - podniosłam się z kanapy.
- A ja nie pozwolę żebyś została z tym sama. - zawtórował mi.
- Wolisz zginąć?
- Idiotko, zrozum, że oni prędzej czy później cię znajdą! - krzyknął, a jego głos w połowie zagłuszył dźwięk telefonu. Chłopak spojrzał w stronę ekranu, podniósł komórkę i odebrał połączenie.

*Seunggi*
- Co? - spytałem wściekle.
- Jadą po ciebie. - powiedziała Nawoon, cicho szlochając.
- Dzwoniłaś do Jingoo? - podszedłem do Soohe i łapiąc ją pod ramię, chwyciłem w pośpiechu klucze do mieszkania.
- Czeka na tyłach budynku. - powiedziała zmartwiona. - Co się stało, że chcą cię dorwać, przecież dotrzymaliśmy umowy.
- Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia siostra. - przekręciłem klucz w drzwiach i poganiając Soohe, biegliśmy w dół po schodach. - Jedź do dziadków i nie martw się, wszystko będzie dobrze. - rozłączyłem się i popychają dziewczynę do samochodu, usiadłem obok niej. Jingoo ruszył, wyjeżdżając na ulicę.
- Co się dzieje?! - krzyknęła dziewczyna.
- Chcą cię dorwać, to się dzieje. - powiedziałem wściekły, spoglądając na nią.
- Skąd wiedzą gdzie jestem? - na jej twarzy malowało się przerażenie.
- Oni wiedzą wszystko.

*Soohe*
Mierząc nerwowo wzrokiem kierowcę i Seunggi, wyjęłam komórkę, odblokowując ją.
- Gdzie w tym wszystkim policja? - zapytałam
- Nie bądź śmieszna dziewczyno. - brunet za kierownicą skwitował to cichym śmiechem. - Większość to synowie żołnierzy. Są nietykalni.
- Więc co trzeba zrobić, żeby się od nich uwolnić? - spojrzałam w stronę Seunggi.
- To oni stawiają warunki. - powiedział chłopak, spoglądając na czerwone światło, które rozbłysło na sygnalizatorze. - Mieszkasz sama?
- Z kolegami.
- Zadzwoń do nich. - powiedział. - Musimy ich odwiedzić.
Nie zastanawiając się dłużej nad słowami chłopaka, wybrałam numer najmłodszego i czekałam aż odbierze.
- Znów wyszłaś bez słowa. - powiedział na wstępie. - Gdzie jesteś?
Seunggi spojrzał na mnie i zabierając mi telefon z ręki, przyłożył go do ucha.

*Jeongguk*
- Soohe, hallo? - powtórzyłem po raz kolejny.
- Dobra, ja będę mówił. - usłyszałem męski głos po drugiej stronie.
- Kim jesteś? - spytałem, czując jak rozluźnione mięśnie, spinają się z każdym wypowiadanym przez siebie słowem.
- Myślałem, że najważniejsze w tej chwili jest wasze bezpieczeństwo, a nie moje imię, ale skoro tak bardzo chcesz dowiedzieć się kim jesteś, niedługo będziesz miał okazję poznać nie tylko mnie.
- Więc czego chcesz? - zwróciłem uwagę chłopców, którzy przyszli do salonu.
- Nie będę powtarzał dwa razy. - zaczął - Zasłońcie wszystkie okna jak najszybciej, spakujcie kilka najpotrzebniejszych rzeczy, weźcie pieniądze i dokumenty. Reszta was nie interesuje.
- A co z Soohe? - zmartwiłem się.
- Zobaczysz. - rozłączył się nagle.
- Co jest? - spytał lider.
- Mamy kłopoty. - powiedziałem, spoglądając po nich.

*Soohe*
Podając kierowcy namiary na dom chłopaków, odzyskałam telefon i czekając aż dojedziemy na miejsce, próbowałam skupić myśli. Dokumenty są najważniejsze. - powtarzałam jak mantrę słowa Seunggi.
- Przygotuj się Jingoo. - odezwał się chłopak. - Musimy zrobić to bardzo szybko. - spojrzał w ekran. - Nie mamy pewności, że nie wysłali za nami drugiego samochodu.
- Rozumiem cię. - kiwnął porozumiewawczo głową. - Ilu ich jest?
- Siedmiu. - przyznałam.
- Cholera. - zaklął pod nosem Seunggi, przeliczając miejsca w samochodzie. - Tylko dziewięć miejsc.
- Zostanę. - powiedział kierowca.
- Znam ich. - skwitował Seunggi. - Spróbuję wynegocjować jak najlepsze warunki.
- Nie pozwolę Ci zostać. - złapałam jego nadgarstek. Chłopak spojrzał w moją stronę, a jego ostry wyraz twarzy, zelżał.
- Bezpieczeństwo twoje i przyjaciół jest dla mnie priorytetem. - przyznał, wyciągając rękę spod mojej dłoni i spoglądając przez szybę, odpiął pas. - Idziemy.

*Seokjin*
Nie rozumiejąc do końca zachowania najmłodszego, stanąłem w korytarzu i opierając się o ścianę, spoglądałem na dołączających do mnie chłopaków. Słysząc przekręcany klucz w drzwiach, wszyscy odkręciliśmy głowę w ich stronę, czekając na rozwój sytuacji. Pierwsza do środka wbiegła Soohe, mijając nas bez słowa i znikając na górze. Zaraz za nią do środka wszedł wysoki chłopak. Na jego rękach i dłoniach widniały tatuaże, a brązowy wzrok spoczął na naszej siódemce.
- Macie dokumenty? - spytał. Głęboka barwa jego głosy sprawiła, że poważnie zacząłem zastanawiać się nad intencjami chłopaka. Oderwałem się od ściany i podszedłem bliżej, wychodząc chłopakowi na przeciw.
- Wyjaśnisz o co chodzi? - zapytałem, krzyżując ręce z przodu. Chłopak pokręcił głową i uśmiechnął się na chwilę.
- Na prawdę chcesz wiedzieć? - spytał bliski śmiechu. - Nie mamy na to za dużo czasu.
- Może znajdziesz go jak dostaniesz w pysk. - powiedział za moimi plecami Jeongguk, wyrywając się do przodu. Powstrzymując młodszego ręką, popchnąłem go do tyłu, koncentrując swój wzrok na nieznajomym.
- Posłuchaj dupku. - powiedział w moją stronę. Sięgnął dłonią za plecy i wyjmując pistolet, skierował lufę w podłogę. - Próbuję uratować wam życie, więc z łaski swojej zamknij się i spróbuj posłuchać. - przerwał na widok Soohe, która podeszła do niego w ciszy i spojrzała w stronę chłopaków. - Pojedziecie z Jingoo na lotnisko. - wskazał lufą pistoletu na czarny samochód za bramką. - Wsiądziecie w samolot i bez zbędnych pytań ukryjecie się razem z Soohe. - spojrzał na złoty zegarek, który miał na lewym nadgarstku. - A teraz jazda, macie mało czasu.

[...]
Wysiadając ze samolotu, przebiegliśmy przez płytę lotniska i bez większych przeszkód przeszliśmy przez odprawę. Znajdując się w końcu przed budynkiem lotniska, przeszliśmy kawałek, siadając w pobliskim barze.
- Co teraz? - spytał Jeongguk. Widać, że przejął się szybkim tempem samych wydarzeń.
- Spokojnie, wszystko załatwię. - powtarzała bez końca Soohe, próbując trzęsącymi się rękoma wyjąć telefon. Taehyung obejmował ją ramieniem, Jimin próbował wyjaśnić wszystko Nayeon, a reszta siedziała w milczeniu, rozglądając się po pustym lokalu.

*Soohe*
- Potrzebuje twojej pomocy. - powiedziałam zmartwiona do telefonu.
- Jesteś w Seulu? - spytał. - Co się dzieje?
- Właśnie wylądowałam, przyjedź po nas na lotnisko, proszę.
- Nas? - zdziwił się.
- Wyjaśnię Ci później. - skwitowałam, pocierając czoło. - Czekam. - rozłączyłam się i wsunęłam telefon do kieszeni. Spoglądając po twarzach chłopaków, moją uwagę zwrócił Seokjin.
- Co? - spytałam poddenerwowana, kierując pytanie do bruneta.
- Zastanawiam się w jakie gówno znów się wpakowałaś. - syknął zły.
- O co ci chodzi do cholery? - odsunęłam się od Taehyunga i spojrzałam wściekle na chłopaka.
- Dlaczego hyung na nią naskakuje? - spytał Taehyung spokojnie.
- Nie widzicie, że przez nią znów musimy się chować? - podniósł się z krzesełka, w którym siedział i skierował do wyjścia.
- Cholerny dupek. - syknęłam pod nosem i wychodząc za nim, złapałam za rękaw jego kurtki. - Seokjin!

*Taehyung*
Siedziałem na krzesełku i przyglądając się kłócącej parze na zewnątrz, ściskałem co jakiś czas dłoń w pięść, walcząc z chęcią zareagowania.
- Taehyung, nie myśl o tym. - powiedział poważnie Yoongi. Oderwałem wzrok do Soohe i Seokjina, zwracając uwagę na starszego ode mnie. - Myślisz, że tego nie widać? - spytał, unosząc wzrok spod ekranu swojego iPhone.
- Każdy z nas chciałby zareagować. - odezwał się Hoseok.
- Możecie przestać? - spytał Namjoon, koncentrując wzrok na dziewczynie po drugiej stronie szyby. - Posłuchajmy chodź raz tej dziewczyny, ona nie chce dla nas źle.
- Nie wszyscy potrafią to zrozumieć. - skwitowałem.
- Masz rację Taehyung. - przytaknął Namjoon, mrużąc oczy. - Kim on jest? - wskazał głową, chowając dłonie do kieszeni kurtki. Spojrzeliśmy w stronę miejsca, w którym stała teraz dodatkowa osoba.
- Co on tutaj robi. - burknąłem pod nosem i podnosząc się do wyjścia, spotkałem wzrok Soohe. Dziewczyna poklepała ramię faceta, weszła do knajpki i stanęła przed nami.
- Wszystko jest już dobrze. - na jej twarzy zobaczyłem delikatny uśmiech i ulgę. - Chodźcie.

*Meyrem*
Oparłem się o drzwi samochodu i spoglądając na osoby wychodzące za Soohe, otworzyłem tylne drzwi od strony pasażera. Napotykając wzrokiem jedyną znajomą mi osobę, spoważniałem.
- Zabierzesz chłopaków do starego domu ojca. - powiedziała dziewczyna, dając mi pęczek kluczy. - Zamówię taksówkę i dojadę z resztą jak najszybciej, dobrze?
- Dobrze. - przytaknąłem i spojrzałem na rozproszonych chłopaków. - Zapraszam.

*Soohe*
Widząc jak Seokjin, Yoongi i Namjoon wchodzą na tylna kanapę samochodu, spojrzałam na resztę.
- Jeszcze jedna osoba. - usłyszałam Meyrem, który pakował walizki do bagażnika.
- Taehyung? - skierowałam się do chłopaka.
- Pojadę z Tobą. - powiedział. Widziałam, że nie darzy Meyrema zaufaniem i sympatią, ale jako jedyny go znał.
- Znacie się. - przyznałam, na co chłopak przewrócił oczami. - Nie chcę żeby reszta nie czuła się pewnie.
- Dobra. - burknął niezadowolony, oddając w ręce chłopaka walizkę i zajął miejsce z przodu.
- Będziemy czekać. - powiedział Meyrem i wsiadł do samochodu, po chwili odjeżdżając.

3.2

SOUNDTRACK

🌑     🌒     🌓     🌔     🌕

Odsunął się na długość ramion, żeby spojrzeć na chwilę w moje brązowe soczewki.
- Głupio zrobiłem. - przyznał.
- Nie ma o czym mówić. - odpowiedziałam z uśmiechem, próbując go rozweselić. - Zapominamy o złych chwilach, dobrze? - spytałam. Chłopak kiwnął głową i uśmiechnął się szeroko. Zeskoczyłam z blatu i skierowałam się do łuku dzielącego korytarz i kuchnię.
- Jesteś wspaniała. - powiedział z radością.
- Ktoś musi. - zaśmiałam się, puściłam mu oczko i w towarzystwie jego uśmiechu, weszłam do salonu. Spojrzałam w stronę kanapy. Hoseok najwyraźniej poszedł już do pokoju. Weszłam po schodach i chcąc nacisnąć klamkę do pokoju, poczułam dłoń na swoim nadgarstku. Ktoś w przeciągu chwili pociągnął mnie za sobą i zwinnie obracając, przycisnął do ściany. Jego czoło oparło się o moje, a jego oddech muskał moje policzki. Widząc uśmiechniętą twarz chłopaka, podniosłam dłoń i klepnęłam go w ramię.
- Jeongguk! - powiedziałam głośno, powodując śmiech chłopaka.
- Ćwiczyłem do nowej choreografii. - przyznał, poprawiając grzywkę, która spadała mu w oczy.
- Na prawdę? - zdziwiłam się. - Podpytam o to Hoseoka.
- To nie będzie potrzebne. - przyznał zmieszany.
- Więc słucham?
- Co? - zdziwił się.
- Jestem pewna, że czegoś chcesz. - zmrużyłam oczy.
- Za dobrze mnie znasz. - roześmiał się i otworzył drzwi do pokoju, naprzeciwko którego staliśmy. - Wejdź. - zaprosił mnie do środka. Kiedy usiadłam wygodnie w jednym z foteli, dołączył do nas Jimin.
- Więc o co chodzi? - spytałam zaciekawiona.
- Nayeon ma niedługo urodziny. - przyznał Jimin, opierając się o drzwi.
- Impreza niespodzianka? - spytałam. - Na prawdę? - spojrzałam w stronę Jeongguka.
- Wpadliśmy na ten pomysł kilka minut temu, nie dziw się. - przyznał brunet.
- Dobrze. - machnęłam ręką z uśmiechem. - W sprawie organizacji przyjęcia możecie na mnie liczyć.
- Wiesz, myśleliśmy bardziej nad jakimś wypadem na miasto. - przyznał Jimin, siadając obok Jeongguka.
- Klub? - spytałam zdziwiona.
- Myśleliśmy raczej o restauracji, ale klub nie jest złym pomysłem. - przyznał Jeongguk.
- Dla ciebie jest. - powiedział surowo Jimin.
- Daj spokój hyung. - burknął młodszy.
- Nie tkniesz kropelki alkoholu, dopilnuję tego. - przyznałam po chwili, czując karcący wzrok Jeongguka, kontynuowałam. - Chłopacy wiedzą? Co z prezentami?
- Nie martw się. Zorganizuj klub, my zajmiemy się resztą. - odpowiedział Jimin.
- Mogę na was liczyć? - dopytałam dla pewności.
- Tak. - przyznał Jimin - To sprawa załatwiona, macie wolne. - uśmiechnął się i wyszedł razem ze mną z pokoju Jeongguka. Każde z nas rozeszło się w swoją stronę, on do Taehyunga i Seokjina, a ja do Hoseoka. Otworzyłam cicho drzwi i weszłam do środka. Próbując nie przeszkodzić chłopakowi, zajrzałam do Myungsoo i siadając na łóżku, oparłam głowę o poduszkę. Przekręcając ją po chwili, wpatrzyłam się w światło lampki, po czym przykuwając wzrok do bruneta, lustrowałam go od stóp do głowy. Hoseok siedział na łóżku w luźnej, białej koszulce i czarnych spodenkach. Mokre włosy zaczesał do tyłu, a okulary, które miał na nosie, wydawały się za duże. Poprawił je i spojrzał na mnie, odrywając się od lektury, łapiąc mnie jednocześnie na gorącym uczynku.
- Dlaczego tak się na mnie patrzysz? - spytał cicho. - Mam coś na twarzy?
- Nie, wszystko dobrze. Po prostu nie chciałam Ci przeszkadzać. - przyznałam, poprawiając się.
- Nie przeszkadzasz. - odpowiedział i wrócił do czytania.
- Przepraszam, Hoseok, przypilnowałbyś małego? - spytałam, powodując kolejne oderwanie się chłopaka od lektury.
- Jasne. - przytaknął i wstając, przeszedł cicho obok wózka, siadając na moim łóżku. Wzięłam czystą bieliznę i weszłam do łazienki. Zdjęłam bluzkę i podchodząc do lustra, które było nad umywalką, przyjrzałam się dokładniej swojemu odbiciu. Przejechałam palcami po bliźnie, która powstała kilka tygodni temu i odkręciłam wzrok. Czując napływające do oczu łzy, zdjęłam resztę ubrań i weszłam pod prysznic. Zmoczyłam włosy i ocierając delikatnie szyję, poczułam ramiona na moich biodrach. Na początku byłam zaskoczona, po chwili jednak poddałam się podnieceniu, które mną kierowało. Czując delikatny pocałunek na prawym barku, otworzyłam oczy i odkręciłam się przodem do chłopaka.
- Hoseok, co Ty tu robisz? - położyłam dłonie na jego nagiej klatce piersiowej. Chłopak zmierzył mnie wzrokiem, zadziornie się uśmiechając. Po chwili przysunął mnie do siebie i wtedy nasze ciała się dotknęły. Miałam wrażenie, że chłopak poczuł mój dreszcz, bo przesunął dłonią po moich mokrych włosach.
- Oboje tego chcemy. - powiedział, przygryzając dolną wargę. Prąc do przodu, poczekał aż moje plecy spotkają się z oporem, a jego idealne usta złączą się z moimi. Wtedy chwycił moje dłonie i docisnął je do ściany. - Zrobimy to powoli. - powiedział pomiędzy pocałunkami i łapiąc mnie za barki, gwałtownie odwrócił, dociskając do ściany niczym worek treningowy. Zakrył moje usta dłonią i przykładając mi zimny przedmiot do pleców, docisnął go lekko, powodując ból. Czując jak moje mięśnie spinają się z każdą sekundą coraz mocniej, mocniej zacisnął dłoń, próbując uciszyć mój cichy jęk. - Myślałem, że będziesz bardziej uparta. - wyszeptał do mojego ucha, popychając zimny przedmiot, który wbił mi się w skórę. - Jesteś tylko moja. - powiedział i napierając z całej siły na moje ciało, przebił moje ciało.

*Hoseok*
Soohe jęknęła, zwracając tym samym moją uwagę. Jej twarz powoli zaczęła czerwienieć, wykrzywiając się w grymasie bólu. Odsunąłem książkę i pośpiesznie schodząc łóżka, doskoczyłem do niej. Złapałem jej ramiona i potrząsając dziewczyną, miałem nadzieję, że szybko się obudzi.
- Soohe, cholera! - krzyknąłem, budząc przy tym Myungsoo, który zaczął płakać. Soohe nadal czerwieniała i zaciskając pięści, wygięła kręgosłup. Widząc, że dziewczynie brakuje powietrza, zadziałem szybciej niż zdążyłem pomyśleć.

*Jeongguk*
Słysząc płacz Myungsoo, zaspany podniosłem się z łóżka i wyszedłem na korytarz. Wściekły otworzyłem drzwi do pokoju Soohe i Hoseoka. Już otworzyłem usta żeby coś powiedzieć, kiedy spojrzałem przed siebie zaskoczony. Chłopak ściskał koszulkę brunetki, otworzył dłoń, po czym wymierzając jej siarczysty policzek, puścił ją na łóżko. Rzuciłem się do chłopaka i łapiąc jego kołnierzyk, potrząsnąłem nim.
- Co ty wyprawiasz do cholery?! - krzyknąłem, popychając go w stronę okna.
- Spójrz! - wrzasnął na mnie, wskazując na dziewczynę, która otworzyła oczy i próbując zaczerpnąć powietrza, dławiła się własną śliną. Przykucnąłem przy łóżku i klepiąc ją po plecach, próbowałem pomóc. W końcu odzyskała spokojny oddech i pierwsze co zrobiła to wstała z łóżka, wzięła Myungsoo z wózka, próbując go uspokoić. Gdy tylko mały ponownie zasnął, wróciła do łóżka i przykryła się kołdrą. Widząc, że jest zmęczona, zmierzyłem Hoseoka wzrokiem i życząc jej dobrej nocy, wróciłem do siebie.

*Soohe*
Oparłam głowę o wezgłowie i spojrzałam w stronę przejętego Hoseoka.
- Co się stało? - zapytałam, dotykając obolałego policzka.
- Zrobiłaś się czerwona, zacisnęłaś dłonie w pięści. - przyznał. - Brakowało Ci powietrza więc musiałem cię uderzyć. - spuścił głowę.
- Mocno bijesz. - przyznałam, pocierając bolące miejsce.
- Przepraszam cię. - podszedł do mojego łóżka i usiadł na rogu. - Spanikowałem.
- Uratowałeś mnie. - zdobyłam się na uśmiech.
- Boli? - odciągnął moją dłoń i wierzchnią stroną swojej, dotknął czerwonego policzka. Kiwnęłam tylko potwierdzająco głową, na co wstał i wyszedł z pokoju. Myśląc, że chłopak przejął się całą sytuacją z uderzeniem, wstałam z łóżka. Chwyciłam za klamkę i stając w futrynie, spotkałam się z jego ciałem.
- Gdzie idziesz? - spytał zmieszany. W dłoni ściskał woreczek z lodem.
- Po to. - wskazałam palcem na przedmiot w jego dłoni, improwizując.
- Wracaj do łóżka. - powiedział i wrócił ze mną do środka. Wróciłam na miejsce i westchnęłam. Przyłożyłam zimny okład do policzka, czując pulsujący ból, który przybrał kształt dłoni chłopaka. - Lepiej? - spytał, siadając obok mnie i wsuwając rękę pod moją głowę.
- Lepiej. - skłamałam.
- Powiedz mi, jesteś na coś chora? - spytał najwyraźniej zaniepokojony.
- Nie. - przyznałam.
- To co takiego się stało, że zareagowałaś tak nagle?
- Śniło mi się coś strasznego. - przyznałam, dociskając mocniej opatrunek.
- Co takiego jeśli mogę wiedzieć? - chłopak przykrył nas kołdrą. Spojrzałam na niego zmieszana i poczułam rumieniec rozpływający się na mojej twarzy.
- Dopadł mnie tutaj. - przyznałam po chwili zastanowienia, mijając wszystkie, krępujące szczegóły.
- Kto taki?
- Ten psychol. - odpowiedziałam.
- Przecież nic Ci tutaj nie grozi. Zwłaszcza ze mną w pokoju. - powiedział. - Więc dlaczego obawiasz się, że cię dopadnie?

- Bo nie zawsze będę z wami. - przyznałam. Chłopak objął mnie ramionami i zabierając okład, odłożył go na szafkę za wezgłowiem.
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. - uśmiechnął się i pocałował moje czoło, wtulając twarz w moje włosy.
- Więc postanowiłeś dziś ze mną spać, tak? - spojrzałam w jego stronę z uśmiechem. Podniósł głowę i mrugnął.
- Muszę mieć na Ciebie oko. - przyznał, mocniej mnie przytulając. - A teraz śpij.

[popołudnie]

Usłyszałam natarczywe pukanie do drzwi. Wiedząc, że chłopcy pojechali na kolejne próby, przeszłam przez korytarz i weszłam do małego pokoiku pod schodami. Przeglądając wszystkie monitory, spostrzegłam przed drzwiami moją mamę. Wychodząc pośpiesznie z pokoju, otworzyłam jej drzwi i witając ją w przedsionku, zaprosiłam do kuchni.
- Dlaczego nie zadzwoniłaś mamo? - spytałam.
- Musiałam działać szybciej niż Ci się wydaje córciu. - przyznała.
- Myślałam, że wyjechałaś.
- Miałam wyjechać, ale mój współpracownik wszystko spartolił. - powiedziała zdenerwowana. - Zwolniłam go i teraz będę nawiązywać nowe znajomości.
- Co z Myungsoo? - spytałam zaciekawiona.
- Mogę wziąć go do siebie. - powiedziała
- Jesteś pewna mamo?
- Tak kochanie. - przytaknęła. - Będę częściej pracować w domu. - rozejrzała się po kuchni. - Gdzie twoi koledzy?
- Aktualnie są w pracy. - uśmiechnęłam się. - Mamo, zdajesz sobie sprawę, że nadal będę tu mieszkać, prawda?
- Ależ tak. - odpowiedziała. - To twoje życie córciu i będę cię wspierać w każdej podjętej decyzji.
- Dobrze mamo. - przyznałam.
- Jeśli nie będziesz miała nic przeciwko, wezmę już Myungsoo, dobrze?
- Pewnie. - posmutniałam. Mama podeszła do mnie i przytuliła mnie ciepło.
- Będziemy was odwiedzać.
- Mam nadzieję. - uśmiechnęłam się i znosząc małego na dół, włożyłam go do wózka, który stał w korytarzu.
- Masz jeszcze jakieś rzeczy małego? - zapytała
- Tak, zniosę je zaraz i pomogę Ci spakować je do samochodu. - odpowiedziałam. Po dobrej godzinie, wszystko było spakowane do samochodu, którym przyjechała mama. Myungsoo siedział w foteliku i ściskał grzechotkę, obracając ją co jakiś czas.
- Mam nadzieję, że wszystko u Ciebie dobrze kochanie.
- Tak mamo, staram się, żeby tak było.
- Dzień dobry pani. - usłyszałam za plecami.
- Witajcie. - uśmiechnęła się mama i odwzajemniając ukłon, uściskała mnie na pożegnanie.
- Kocham was. - powiedziałam, kiedy wsiadała do samochodu. Kobieta zapięła pasy, przekręciła klucz w stacyjce i machając nam przez chwilę, odjechała z chłopcem. Westchnęłam kiedy zniknęła za rogiem i odwróciłam się do stojącego za mną chłopaka.
- Wszystko dobrze? - spytał Seokjin. Dopiero teraz dotarło do mnie, że przez cały ten czas jego dłoń spoczywała na moim barku w akcie pocieszenia.
- Tak. - skłamałam. - Chodźmy do środka. - przyznałam i chowając się w domu, słyszałam jak chłopak przekręca klucz w drzwiach. Weszłam po schodach i wchodząc do pokoju, który dzieliłam z Hoseokiem, zastałam w środku Taehyunga i Jimina, którzy w radością rozpakowywali swoje torby. Czując delikatne ukłucie w sercu, przeszłam do łóżka, na którym spałam i wyjęłam spod niego torbę. Od teraz należało do Hoseoka.
- Co robisz? - zwrócił moją uwagę.
- Pakuję się. - przyznałam. - Nie ma tu dla mnie miejsca.
- Co takiego? - któryś z nich podniósł głos.
- Przeniosę się do wolnego pokoju. - przyznałam, wkładając resztkę ubrań do torby.
- Nie ma mowy. - zaprotestował Taehyung.
- Są tu tylko trzy łóżka. - przyznałam, przewieszając torbę przez ramię i odwracając się do niech, westchnęłam pod nosem.
- Co za problem donieść jeszcze jedno? - zdziwił się Jimin.
- Jimin, proszę cię. - pokręciłam zła głową. - Mieszkacie tutaj we troje i każdy wchodzi sobie na głowę, robią cokolwiek osobno. - skierowałam się do drzwi. - Będę u Jeongguka. - zamknęłam za sobą drzwi i zapukałam do pokoju obok. Słysząc ciche przyzwolenie na wejście spotkałam się ze wzrokiem Namjoona, który również opuszczał dzielony pokój. Brunet spojrzał na moją torbę i zmieszany poprawił łóżko, na którym spał lider.
- Mogę się wprowadzić? - spytałam.
- Pewnie. - odpowiedział z uśmiechem, zapraszając do środka. Wsunęłam torbę pod łóżko i usiadłam na jego krawędzi.
- Chłopcy wrócili do pokoju? - spytał, wracając do składania ubrań.
- Tak. - przytaknęłam, spoglądając na zwinne ręce Jeongguka. - Kurde. - klepnęłam się w kolano, karząc za zapominalstwo. - Muszę wrócić po spodnie.
- Nigdzie się nie wybieram, więc śmiało. - zaśmiał się. Wyszłam z pokoju i pukając do drzwi obok, czekałam na odpowiedź. Słysząc głuchą ciszę, weszłam do środka, orientując się, że pomieszczenie jest puste. Lokalizując wzrokiem swoje spodnie, podeszłam do krzesła i wyciągając po nie dłoń, usłyszałam dźwięk przychodzącego SMSa. Spojrzałam w stronę telefonu Hoseoka, walcząc z samą sobą. W końcu ciekawość zwyciężyła, a ja naciskając na przycisk blokady, uruchomiłam ekran. Spoglądając na krótką treść wiadomości z nieznanego numeru, podskoczyłam. Ta suka pożałuje, że mi cię zabrała. Obiecuję Ci to skurwielu. - rozbrzmiało w moich myślach.
- Co Ty robisz? - usłyszałam od strony drzwi. Spoglądając w ich stronę, chwyciłam spodnie i wyprostowałam się szybko. Kurwa. - pomyślałam i skierowałam się w stronę chłopaka.
- Przyszłam tylko po spodnie. - powiedziałam.
- I przy okazji grzebałaś w moim telefonie? - spytał zły, marszcząc czoło.
- Sprawdziłam godzinę. - przyznałam spokojnie. - Nie macie tu nawet zegarka. - minęłam go i czym prędzej chowając się w pokoju Jeongguka, wróciłam na łóżko. Odkładając spodnie obok siebie, wyjęłam wizytówkę z kieszeni i przyglądając jej się ze skupieniem, straciłam z nią kontakt wzrokowy.

- Chcesz zrobić tatuaż? - zdziwił się najmłodszy, przeglądając wizytówkę.
- Nie. - zabrałam mu ją z rąk i schowałam pod pokrowiec od telefonu.
- W takim razie po co Ci ta wizytówka? - drążył temat.
- Żebyś się pytał Jeongguk. - przewróciłam oczami.
- Czuję tą nienawiść. - odpowiedział, uśmiechając się.
- Przecież się kochamy, prawda? - spytałam
- Prawda. - odparł, kiwając twierdząco głową.
- Trochę uszczypliwości nie zaszkodzi. - uśmiechnęłam się.
- Wredna jesteś. - przyznał, siadając obok mnie.
- Myślałam, że szybciej się tego domyślisz kochanie. - zaśmiałam się, prowokując chłopaka, który nachylił się nade mną i pocałował mnie w czoło.
- I tak mnie kochasz słoneczko.
- Pewnie. - zaśmiałam się razem z nim, opierając w tym samym momencie o ścianę.
- Pójdę pomóc Seokjinowi przy kolacji, a ty w tym czasie nigdzie nie uciekaj.
- Obiecuję. - odprowadziłam chłopaka wzorkiem i biorąc w dłonie telefon, wybrałam numer Seunggi. Po kilku sygnałach, usłyszałam jego głos.
- Lee Seunggi, słucham?
- To ja, Soohe. - powiedziałam.
- Miałem nadzieję, że zadzwonisz. - przyznał radośnie.
- Miałbyś ochotę się spotkać? - spytałam od razu.
- Jak najbardziej. - odparł zadowolony. - Kiedy?
- Za dwie godziny przy twoim salonie? - spytałam z nadzieją.
- Będę czekał.